วันเสาร์ที่ 25 สิงหาคม พ.ศ. 2555

NC ความรักกลิ่นดอกไม้ 68 อยู่ได้ก็อยู่ไป//น้ำหวานเมเปิ้ล

จูบที่แสนเร่าร้อนมันทำให้สติของฮยอนอากระเจิกระเจิงไปหมด ความรู้สึกที่มากกว่าความอ่อนโยนที่เธอเคยรู้สึก เหมือนกับว่าฮารากำลังจะจุดความรู้สึกบางอย่างของ

ให้มันประทุขึ้นมาความรู้สึกเปียกชื้อที่ส่วนสำคัญ ลมหายใจที่ติดขัดมันกำลังหมายความว่าไง ฮาราที่นั่งอยู่ทางด้านขวาของฮยอนอา ยิ้มเมื่อถอนจูบอกมามือของเธอ

มือของเธอเลื่อนเข้าไปที่เสื้อ ฮยอนอาจับเอาไว้ทัน

"จะทำอะไรน่ะ..." เสียงสั่นพร่าของฮยอนอาดังขึ้นมา แต่ฮาราไม่แต่สูดความหอมจากซอกคอของฮยอนอา มือของเธอถูกปล่อยแล้ว ฮาราเลื่อนมือเข้าในเสื้อ

มือน้นเลื่อนมาที่หน้าอกของฮยอนาและบีบมันเบาๆ ฮยอนอาไม่ถามแล้วเธอรู้แล้วว่าต่อจากนี้จะเกิดอะไร แตสิ่งที่เอสงสัยในหัวตอนนี้ คือ ขัดขืนหรือยอมหรืออะไร

"ฮารา...ทำอะไรของเธอน่ะ"

"อืม...ทำอะไรล่ะ เดี๋ยวเธอก็เข้าใจเองล่ะ" ฮาราเลิกเสื้อของฮยอนอาขึ้นมาและอ้าปากงับหน้าอกของของฮยอนและเริ่มต้นดูดทันที ฮยอนอาสยิวกาย

"อื้อ...มันจั๊กกะจี้ฮารา อย่าทำแบบนี้สิ" ฮยอนอาได้แต่พูดเธอทำอะไรไม่พูก

"เธอไม่ชอบหรอกเหรอ" ฮาราละปากออกมาถามฮยอนอาที่หน้าแดงและดูสับสนกับความรู้สึก

"........"  ฮยอนอาเงียบ

"งั้นฉันพิสูจน์ว่าเธอชอบหรือไม่ชอบ" รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏขึ้นตรงหน้า ฮยอนอาเขินขึ้นมาแบบไม่มีเหตุผล

ฮยอนอาเริ่มหายใจติดขัด หน้าอกของเธอทั้งสองข้างถูกดูดเม้ม อย่างอ่อนโยนฮาราเลื่อนมือไปที่ต้นขาของฮยอนอา จับขาของเธอแยกออกจากกัน ฮยอนอาตระครุบ

มือของฮาราเมื่อมันกำลังจะไปที่ส่วนสำคัญ ฮยอนอาส่ายหน้าเป็นเชิงห้าม แต่ฮาราไม่สนใจจูบฮยอนอาทันที ไม่นานนักส่วนสำคัญของเธอก็ถูกล่วงล้ำ

"...อืม....ฮารา เธอ...อือออออ ฉัน...ไม่...ฮาราอย่าสิมัน...อื้ออออออ"

ฮารารู้สึกได้ถึงบางอย่างที่เปียกแฉะอันเดอร์แวร์ของฮยอนอา ฮาราใช้นิ้วบดผ่านมองฮยอนอาที่ร้องออกมาเบาๆ สติของเธอกระจายหายไปแล้ว ฮาราบี้คลึงจนฮยอนอา

ต้องกอดตัวฮาราไว้แน่น

"เธอน่ะ...ฮาราร้าย อ๋าาาาาา อย่ารังแกฉันแบนี้สิ อ้าาาาาา ทรมานจัง อูยยยยยยยย"  ฮยอนอาพูดไม่เป็นภาษา ฮารายิ้ม

"ทำไมต้องยิ้ม...อื้ออออ ฉันไม่ชอบตอนเธอยิ้ม"

"ทำไมล่ะ"

"เธอกวนประสาทฉัน อ้าาาาาาาา ฉันรู้สึกแปลกๆ"

"ครั้งแรกของเธอสินะ"

"อือ ...."

"รู้สึกยังไงล่ะ"

"เหมือนมันมีอะไร...อ้าาาาาา"  ฮาราล้วงเข้าไปในอันเดอร์แวร์สัมผัสกับเนื้อนิ่มๆเปรอะน้ำหวานเธอบี้บดอย่างอ่อนโยนแต่เน้นย้ำในทุกสัมผัส

"เหมือนอะไรเหรอฮยอนอา"

"ไม่รู้สิ...มัน เสียว อ้าาาาา เหมือนจะมีอะไร"

"ปล่อยมันไปตามสบายเถอะ มันจะทำให้เธอรู้สึกดี" ฮาราพูดแล้วจูบกับฮยอนอาอีกครั้ง

ฮยอนอาทำตามที่ฮาราบอกเธอปล่อยทุกอย่างให้ไปเป็นไปตามที่ใจต้่องการ แต่ถึงกระนั้นเธอยังกังวล

"ฮารา...ฉันกลัวใครมาเจอ อื้ออออ ฮารา โอยยยยย ไม่ไหวแล้ววววววอืมมมมมมม"

ฮารายิ้มเหมือนเดิมทำให้ฮยอนอาหงุดหงิดแต่สิ่งที่ฮาราทำมันลดความหงุดหงิดของเธอออกไปจนหมดเพิ่มแต่ความรู้สึกแปลกใหม่ข้ามา ฮาราสอดนิ้วเข้าไป

"เจ็บ...อื้อ...."

"อย่าเกร็งค่ะ" ฮารากระซิบเบาๆ

ไม่นานนักนิ้วของฮาราก็เข้าไปอยู่ในช่องทางลับจนหมดสิ้น ฮาราเริ่มขยับนิ้และดูดหน้าอกของฮยอนอาที่เกาะตัวของฮาราไว้แ่น่น

"อื้อออออฮาราาาาาา อ้าาาาาาา อย่าทรมานฉันเ้ลย"  ฮยอนอาพูดเมื่อฮาราหยุดนิ้วและมองฮยอนอา

"อืม...ขอร้องเป็นด้วยเหรอเด็กสะอื้น"

"ได้โปรดนะ อย่าแกล้งฉันเลย ฉันต้องการจริงๆ" ฮยอนอาพูดออกมาอย่างน่าสงสารความเอาแต่ใจชอบเหวี่ยงหายไปแล้ว เธอจับมือของฮาราที่ยังค้างอยู่ในช่องทาง

ของเธอให้ดันเข้าไปแต่ฮาราขืนไว้และยิ้มออกมา

"ยิ้มอะำไรกัน อาาาาา ฮารา ได้โปรดนะคะ " ฮยอนอาซบหน้าลงกับต้นแขนของฮารา

"เธอนี่เวลาขอร้องอะไรน่ารักจริงๆเลย"

"อ้าาาาาา แบบนั้น อื้อออออ เร็วอีก"  ฮยอนอาพูดออกมาอย่างพอใจ

"น่ารักจัง" ฮารากระซิบ

"โรคจิตหรือไงเวลาแบบนี้ อ้าาาาาาา"

"โอ้ยยยย ไม่ไหวแล้วววอือออออออ ฮารา เร็วๆๆ อ้าาาาาาาาาาอื้ออออ ฮั่กๆๆๆ อื้ออออออออ อ้าาาาาาาาา"

ฮยอนอากระตุกไปทั้งตัว ช่องทางรัดบีบตัวรัดนิ้วของฮาราถี่ยิบเธอแช่เอาไว้ แบบนั้นนานจนมันคลายการรัด ฮาราถอนนิ้วออกมาน้ำรักของฮยอนอาเปียกท่วมมือของเธอ

ฮาราดูดกลืนมันกลิ่นคาวๆนิดๆโชยมาแตะจมูก ฮารารู้สึกถึงความหวาน ก่อนจะผลักฮยอนอาให้นอนราบกับพื้นหญ้านุ่ม และฝังหน้าลงไปกวาดชิมน้ำหวาน

"อ้าาาาา ฮารา อ้าาาาาอีกแล้วเหรอ อืออออออ ดีจัง"  ฮารารัวลิ้นอย่างรวดเร็ว กลิ่นคาวเลือดจางแตะจมูกยิ่งเพิ่มความต้องการ ฮยอนอากดหัวของฮารา ทึ้งผมยาวๆ

ของฮาราอย่างฉุดไม่อยู่ในอารมณ์ ไม่นานนักฮยอนตาก็ตะกายไปถึงสวรรค์

"อ้าาาาาาาาา สุดยอดเลย"  ฮยอนอาพูดออกมาหายใจหอบ ฮารากวาดจนหมด ใส่กางเกงให้เธอ เสียงของแทยอนและทิฟฟานี่และทุกคนกำลังกลับมา

"เกือบไปแล้ว...." ฮาราพูดเบาๆ

"ฮารา..."

"คะ..."

"ฉันชอบ..." ฮยอนอายิ้มเขินๆ ฮาราจูบเธออีกครั้ง วันต่อไปคงต้องหาที่ดีๆเวลากินน้ำหวานเมเปิ้ลแล้วล่ะ

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น