"เหมือนฉันอยากเจอเธอมานานยังไงไม่รู้"
"พี่ยูลคะ ความจริงห้องนี้เคยเป็นของคุณยายคนเล็ก"
"ฉันรู้...คุณยายของเธอย้านข้าวของไปหลังจากที่คุณยายคนเล็กของเธอตาย"
"พี่ยูลรู้ได้ไงคะ"
"ความทรงจำ ไม่สิอะไรบางอย่างบอกมา"
ยุนอาลุกขึ้นยูริลุกตามเธอเดินตามยุนอาไปที่ทางเดินจะไปห้องของคุณยายคนเล็ก ยุนอาเดินไปสุดทางเดินที่มีหน้าต่างแสงจันทร์สาดสะท้อนเข้ามายูริยืนอยู่ข้างวางมือบนไหล่ของยุนอา
"เธอยังสวยเหมือนเดิม....เจ้าหญิงของฉัน"
เงาซ้อนทับของทั้งสองคนเกิดขึ้นยุนอาและยูริในยุคเก่าเป็นเงาซ้อนทับอยู่ในร่างของหลานๆทั้งสองคน
"ยุนอาขอบใจที่รอฉันตลอดมา"
"ฉันจะรอคุณตลอดไป"
"คิดถึงเหลือเกิน"
แสงจันทร์สาดส่องเข้ามายุนอาและยูริต่างจ้องมองกันอยู่เนิ่นนาน
"รู้สึกไหมว่าทั้งสองคนอยากให้เราเจอกัน"
"ค่ะ...ให้เราเดินต่อเดินแทนพวกเขา"
"เราเดินไปด้วยกันได้อยู่แล้ว"
ยูริช้อนร่างบางของยุนอาเข้าห้องของเธอที่เปิดประตูเอาไว้สายลมพัดเข้ามาในห้องมันหนาวเย็นแต่ทำอะไรไม่ได้กับความรักที่เต็มไปด้วยไออุ่นของคนสองคน
"ยุนอาของฉัน" ยูริกระซิบแผ่วเบา
ร่างแบบบางนอนราบไปกับเตียงไม่มีแสงไฟมีเพียงแสงดาวและแสงจันทร์ที่สาดส่องเข้ามา เติมเต็มความรักที่ขาดหายไปนานแสนนาน ริมฝีปากอ่อนนุ่มบดเบียดด้วยความอ่อนหวานสายตายังจ้องมองกันอยู่ลำคอระหงของยุนอายูริกำลังสูดกลิ่นกายหอมหวานอย่างแผ่วเบาให้สัมผัสดั่งขนนกที่ปลิวยามต้องลม
"ความรักดั่งสายลม พัดผ่านชื่นชมจนเปรมปรีดิ์"
เสียงจากที่ไหนสักแห่งลอยลมมายูริเริ่มบทรักที่อ่อนหวานสวยงามเสียงครางแผ่วเบาแว่วลอยลมมา
"อือ...พี่ยูล"
ยุนอาสะท้อนลมหายใจเมื่อเสื้อถูกปลดออกไปยอดอกคู๋สวยเคลื่อนไหวและกลืนหายไปยุนอาล่องลอยความรู้สึกลึกล้ำที่เธอไม่เคยรู้สึกกำลังจะเกิดขึ้นสองนิ้วเขี่ยเล่นที่ยอดทับทิมของยุนอาอย่างใจเย็น
"อืออออ พี่ยูลคะ"
เสียงเพรียกกระเส่าสั่นด้วยอารมณ์แห่งปราถนาสิ่งพันธนาร่างกายถูกปลดเปลื้องออกไปจนหมดเนื้อแท้ของสองร่างกอดกระหวัดเนื้อแท้มอบไออุ่นให้กันและกัน
"ยุนอา...เธอคิดถึงฉันไหม"
"ไม่มีวันไหนที่ไม่คิดถึงรอมานานเหลือเกิน"
คำกระซิบที่สลับกันไปของสองร่างสี่วิญญาณทั้งคำรักจากรุ่นก่อนและรุ่นใหม่ที่คืนมาเป็นตัวเองในบางครั้ง หน้าท้องของยุนอาแขม่วเกร็งด้วยความรู้สึกยากระงับยูริลงไปค้นหาความหวานจากดอกไม้กลีบสวยบางเบาปิดสนิทค่อยๆเผยอแย้มน้ำหวานไหลออกมาเกสรเล็กๆเต่งตึงยูริดูดมันเบาๆ เจ้าของเกสรดอกไม้ผวากาย
"อา พี่ยูล อืมมม"
เมื่อดอกไม้ถูกรุกล้ำหาความหวานนักค้นหาอย่างยูริที่ได้ใจมากขึ้นเริ่มค้นหาอย่างหนักหน่วงร่างบางได้แต่ส่งเสียงครางแผ่วเบาบอกให้รู้ถึงความสุขแห่งการถูกรุกล้ำ การรุกล้ำที่ไม่ทำลายแต่สร้างสุขขึ้นมายูริลากลิ้นตวัดติ่งเกสรเล็กๆเร็วและไวเพราะรู้แล้วว่าอีกไม่นานดอกไม้ดอกนี้จะผลิตน้ำหวานออกมาให้เธอได้ชิมอีก
"อืมมม อ้า อะอะ อืมมมม"
ยุนอาผวากายยูริรั้งสะโพกสวยเอาไว้ดอกไม้ดอกนี้พร้อมแล้วที่จะให้เธอสำรวจมากเข้าไปอีกร่างกายกระตุกอย่าวคุมไม่ได้
"พี่ยูลขา" ยุนอาครางเรียกชื่อยูริออกมาสวรรค์บนดินที่ยูริพาเธอตะกายไปจนถึงแล้วความรู้สึกที่ท่วมท้นหลั่งออกมาจนหมด
ยูริเลื่อนตัวไปนอนข้างยุนอาจับตัวเธอพลิกมายุนอาตวัดมือโอบรอบคอเอาไว้คำรักแผ่วแว่วกระซิบให้ได้ยิน
"ยุนอา...พี่รักเธอนะ"
"อืมมม ค่ะ อา"
ยูริจับขาของยุนอาพาดขาเธอเอาไว้ดอกไม้สวยเผยอกลีบางออกมานิ้วของนักสำรวจค่อยไต่อยู่ที่ปากทางเคล้นคลึงเกสรสวยให้พร้อมและเพลินใจนิ้วเรียวขยี้เบาๆก่อนจะส่งนิ้วเข้าไปทักทายกับปากทาง
"อย่าเกร็งค่ะ หายใจลึกๆ"
ยุนอากลัวเธอรู้ดีแต่หลังจากนี้มันจะเป็นสิ่งที่ดีที่สุดในชีวิตยูริปลอบประโลมด้วยจูบหวานลิ้นยาวแทรกเข้าไปหาลิ้นของยุนอาทักทายและสำรวจกันและกันพร้อมกับนิ้วเรียวค่อยๆเคลื่อนเข้าไปยุนอาผลักยูริเบาๆหน้านิ่ว ยูริเลื่อนลงมาจูบเบาๆที่หน้าอกของยุนอาและดูดกลืนยอดทับทิมสีสวย นิ้วหยุดไว้และค่อยๆเคลื่อนเข้าไปอีกทีละนิดจนสุดทาง
"เจ็บอยู่ไหม"
"นิดๆค่ะ"
"ดีขึ้นมั๊ยแบบนี้" ยูริพูดขยับนิ้วให้เคลื่อนไหวช้าๆ
"ค่ะ อ้า พี่ยูลคะ มัน อืมเสียวจังเลย"
เสียงครางจากลำคอบอกถึงความพอใจนิ้วค่อยๆทำงานช้าๆจนคงที่ความเร็วก็เพิ่มขึ้นจากสายลมอ่อนพัดเป็นสยาลมแรง พายุรักที่พัดเอาความปราถนาอันลึกลับของร่างกายออกมาด้วย ลมหายใจที่หนักหน่วงยุนอาผวาจูบกับยูริสายตาที่บอกถึงรักอย่างสุดใจคอยทอดมองอยู่เสมอ
"นิรันดร์ฉันมีให้เธอยุนอา" ยูริกระซิบแผ่วเบา
"อา พี่ยูลคะ ฉันรักพี่นะ"
เสียงครางเริ่มหนักขึ้นและดังขึ้นตามแรงกระแทกของนิ้วนักสำรวจกลีบดอกไม้เผยอเข้าออกตามนิ้วที่เพิ่มเข้าไปสามนิ้วถึงจะเจ็บมากในตอนแรกแต่ดอกไม้ดอกนี้ก็ปรับตัวได้และสนุกไปกับมัน
"โอ้ววว พี่ยูลขา อา อะอะ อะ มะมะไม่ไหวแล้ว"
ยุนอากรีดร้องกอดยูริแน่นความสวยงามอีกอย่างในชีวิตของความรักเกิดขึ้นร่างสั่นแผ่วเบาสมองว่างเปล่ามีเพียงความสุขเท่านั้นที่วนเวียนอยู่ในนั้นช่องทางบีบรัดถี่แน่นปราถนาให้สิ่งนั้นยังคงอยู่ในร่างกายต่อไป
"อือ พี่ยูลคะฉันรักพี่มมากๆเลย"
คำรักยังพรั่งพรูออกมาเติมเต็มสิ่งที่ขาดหายไปนานแสนนานแม้เพิ่งเพียงพบเจอแต่รักนั้นล้นจนหมดใจ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น