"ยูล...ทำอะไร"
"นั่นสิทำอะไรดี"
มิยองนั่งนิ่งไม่พุดอะไรมือของยูริเลื่อนจากเอวไปข้างบนไปถึงหน้าอกของเธอและบีบเบาๆจมูกของยูริสูดกลิ่นหอมจากร่างกายของมิยอง มิยองนั่งนิ่งทำอะไรไม่ถูกได้แต่หวิวไหวปล่ยให้ยูุริทำอะไรตามใจชอบ
"มิยอง...ยูลรักมิยองที่สุดเลย"
มิยองไม่ตามอะไรตอนนี้เธอไม่นั่งบนตักแล้วนั่งอยู่บนพื้นหญ้านุ่มซ้อนหลังด้วยยูริ มิยองครางอือ เมื่อยูริจูบเบาๆที่ต้นคอและเล็มใบหูของมิยองด้วยลิ้นร้อน
"อือออ.ยูล" มิยองครางเรียกชื่อยูริ
สองมือล้วงเข้าไปในเสื้อของมิยองแสดงแดดสีส้มทออ่อนๆลงมาใกล้มืดแล้วกลิ่นหอมของดอกไม้อบอวบดั่งยาเสน่ห์ให้สองร่างต่างรัญจวณในอารมณ์ ยูริเลื่อมาปลดบราของมิยองออกมามันลกลงพร้อมกับเสื้อของมิยองที่หลุดออกไปโชคดีที่อากาศไม่หนาวเกินไปเพราะหิมะตกอยู่บนยอดเขาไม่ใช่ทุ่งตรงนี้แต่ลมเย็นก้พัดมา
แต่คงต้องพ่ายแพ้ให้กับความร้อนรุ่นของไฟรักที่ถูกจุดขึินมา
ยูิริจับมิยองให้หันมาดูดเม้มขบยอดอกสวยด้วยริมฝีปากนุ่มดวงอาทิตย์ใกล่้จะลับฟ้าแล้วแสงสุดท้ายส่องเป็นเงาตกกระทบที่พื้นหนึ่งร่างเกาะบ่าของอีกคนเริดหน้าขึ้นผมยาวๆสะบัดไหวน้อยๆเมื่อเงาที่เห้นกำลังวนเวียนอยู่ที่หน้าอก
มิยองถูกดันราบให้นอนกับพื้นหญ้านุ่มยูริตอนนี้เนื้อเปล่าเปลือยเช่นกันยูริไล้ลิ้นร้อนๆลงมาจนถึงเนินสวยของมิยองก้มลงไปสัมผัสความหอหวานที่เธอถวิลหา
ดอกไม้ยังส่งกลิ่นอวลไปทั่วแต่จะสู้กลิ่นความรักตรงนี้ได้หรือ
"อือออ ยูล...มิยอง อ้าาาา" มิยองร้องออกมาเธอกดหัวของยูริลงไปมากกว่าเดิม
ยุริเองไม่ได้สนใจคำเรียกหาเธอสักเท่าไรแต่รัวลิ้นเร็ว และเร็วขึ้น มิยองจิกปลายเท้าเกร็งเพราะความซ่านสุขที่ได้รับเธอหายใจถี่ขึ้นความหนาวไม่มีผลอะไรเลย
"อ้าาา มิยองไม่ไหว อืมมม" มิยองบิดเร่าด้วยยูริดูดเม็ดบัวของเธอไม่ปราณี
ร่างสวยของมิยองสะท้านไหวงอตัวแขนตกลงที่ข้างตัว ยูริดึงเธอขึ้งมานั่งข้างหน้าเธอซ้อนหลังจับของของมิยองแยกออกจากกันมือขวาลงไปเบื้องล่าง
"จูบกับยูลหน่อยสิคะ"
"อือ"
มิยองเอี้ยวหน้ามายูริสอดปลายลอ้นเข้าไปมิยองได้สัมผัสและรสชาติคาวๆและหวานล้ำน้ำหวานของเธอที่ยังติดลิ้นของยูริอยุ่นั่นเองมิยองปล่อยใจแล้วเธอรู้แค่ว่ายูริจะทำให้เธอมีความสุขมากกว่าใครๆในโลก
"มิยองอา...รัก" ยูริกระซิบแผ่วเบา
มิยองครางรับสะดุ้งกายเล็กน้อยเมื่อนิ้วของยุริสะกิดเม็ดบัวเล็กๆของเธอขยี้เบา จนมิยองสะท้านกายความหวิวไหวเพิมอีกเท่าตัวเมื่อืออีกข้างคลึงเคล้าที่หน้าอกมิยองหลุดเสียงครางดังออกมา
"อาาา ยูลมิยอง ไม่รู้ มันแปลกๆ" มิยองพูดน้ำเสียงสั่น
"ไม่ชอบเหรอคะ ยููลหยุดเอาไหม"
"ไม่เอา...มิยองชอบนะ"
"งั้น...ยูลทำต่อนะ"
ยุริขยี้เม็ดบัวหนักขึ้นกว่าเดิมเร็วขึ้นอีกมิยองอยู่ไม่ติดที่เอนตัวพิงยูริเอาไว้ ตอนนี้ท้องฟ้ามืดแล้วเหลือเพียงแสงดาวและแสงจันทร์ มิยองผวากายกัดปากแน่นมองหน้ายูริ
"ยูลมิยองรักยูล อือออ ฉันรักเธอนะควอนยูรืิ"
ยูริไม่แปลกใจกับถ้อยคำที่เปลี่ยนไป ในบางครั้งมิยองก็กลัลคืนมาเป็นตัวเธอเองในบางครั้งเหมือนถูกกระตุ้นด้วยอารมณ์ของผู้ใหญ่อย่างตอนนี้
"ลืมเรื่องวันนั้นให้หมด มีฉันคนเดียวที่รักเธอ...ฉันรักเธอคนเดียว" ยูริกระซิบ
"มันน่ากลัว...อืม เขาใจร้ายมากเขาทำกับฉันเหมือนไม่ใช่คน"
"อย่าไปจำ ตอนนี้ฉันปกป้องเธอ"
"อ้าาา ยูล...เข้ามาเถอะฉันไม่ไหวแล้วนะ"
ยูริส่งสองนิ้วเข้าไปและเริ่มต้นทำหน้าที่อีกครั้งอย่างรวดเร็วเสียลมหายใจของมิยองหอบถี่ มิยองรู้แล้วว่ารักเป๋นอย่างไรความเลวร้ายในวั้นนั้นมันน้อยนิดเหลือเกินยูริลบให้่เธอแล้วทุกสัมผัสด้วยความรักรักของยูริ
"อ้าาาา ยูลมิยองอื้อออ"
มิยองกลับมาเป็นเด็กน้อยอีกครั้งปล่อยตัวเองให้อยู่ในการกระทำตัวไหวโยนความเร็วที่เพิ่มขึ้นมิยองมองท้องยกมือขึ้นเหมือนจพค้วาดวงดาว
"อ้าาาาาา ยูลลลล" มิยองปล่อยมือตกลงมาทางช่องรักสั่นระริกบีบไหว
"ทิฟฟานี่...เธอรู้หรือยังว่าเธอเป็นใคร"
"ฉันรู้ ... แต่ขอเป็นมิยองของเธอได้่ไหม"
"อยากเป็นเด็กเหรอ"
"อยากเป็นกับเธอคนเดียว"
"มิยองของฉัน..."
มิยองที่สติกลับมาแล้วแต่ยังไม่ครบถ้วนเพียงชั่วครู่เธอก็กลับมาเป็นมิยองเหมือนเดิม ยูริยิ้มมิยองใกล้หานแล้วเธอจูบมิืยองอีกครั้ง
"ยูล...มิยองชอบ..."
"ยูลทำบ่อยๆเอาไหม"
มิยองไม่ตอบแต่หน้าแดงยูริกอดเธอไว้่อนจะใส่เสื้่อผ้าและพากันเดินออกไป
.......................................
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น