ยูริไม่ไหวแล้วกับการห้ามความรู้สึกตัวเองตอนนี้เธอปล่อยให้อารมณ์เป็นใหญ่ต้องการเจ้าของเรือนร่างตรงหน้าเหลือเกินยูริชิดตัวเข้าไปใกล้ๆอีกมิยองงยิ้มเหมือนเดิมเสื้อผ้าที่เปียกปอนกองกับพื้นเผยให้เห็นผิวสีน้ำผึ้งขาวเนียนมิยองลูบที่ใบหน้าของยูริริริ
"ยูลสวย"
"มิยองชอบเหรอ"
"อือ...ยูลสวย"
ยูริแน่ใจแล้วเธอกำลังตกหลุมรักคนตรงหน้าอย่างแน่นอนไม่ใช่แค่ความไคร่เพียงเท่านั้นทั้งยังมีความเห็นใจเธอพยายามทิ้งความรู้สึกสงสารและเห็นใจเหลือเพียงความรู้สึกที่แท้จริงเท่านั้น ความรัก
"มิยองอา...เธอก็สวยจังเลยมิยองอยู่กับยูลเป็นของยูลคนเดียวนะ"
"เป็นของยูล" มิยองทวนคำ
ยูริจูบมิยองอีกครั้งเพิ่มความร้อนแรงขึ้นอีกสองแขนของมิยองถูกตรึงยึดเอาไว้เธอเบี่ยงหน้าหลบ
"หายใจไม่ออกนะ" มิยองพ้อออกมา
"ขอโทษ...ไม่เป็นไรนะ"
"อือ"
มิยองดูเหมือนจะชอบที่ยูริทำเธอเดินเข้ามาหาอีกและเป็นฝ่ายแตะปากเอาไว้คราวนี้ยูริไม่ยับยั้งอะไรอีกแล้ว เธอซุกไซร้ลำคอขาวๆของมิยองอย่างอ่อนโยนเบาบางตั้งใจจะทำให้ร่างตรงหน้าได้รับแต่ความสุขเท่านั้นมิยองยืนนิ่งเหมือนทำอะไรไม่ถูกความคิดย้อนกลับไปในเหตุการณ์บางอย่างในป่าข้างทางที่เธอกำลังจะกลับหอใครบางคนผู้ชายลากเธอเข้าข้างทางไปเขาทำกับเธอเหมือนที่ยูริทำ มิยองผลักยูริออก
"อย่านะ...กลัวแล้ว" มิยองทรุดนั่งกับพื้นร้องไห้และกอดตัวเอง
"มิยองเป็นอะไรกลัวอะไรคะ"
"อย่าทำร้ายมิยองนะ กลัวแล้วอย่าทำเลย"
ยูริพยายามนึกถึงประวัติการรักษาที่เธออ่านมาเธออ่านผ่านๆไม่ได้สนใจอะไรมากจำเพียงข้อมูลสำคัญเท่านั้นยูริรีบเดินออกไปคว้าเอกสารออกมาอ่านเร็วๆก่อนจะอ้าปากค้างเมื่อเจอเหตุผลที่แท้จริงที่มีเพียงแพทย์เจ้าของไข้คือคยูฮยอนเท่านั้นที่รู้มิยองถูกคนร้ายผู้ชายลากเธอเข้าข้างทางระหว่างที่กำลังเดินกลับหอไปทำมิดีมิร้ายผู้จัดการส่วนตัวของเธอเป็นคนทำร้ายเธอเองยูรินึกขึ้นมาได้ว่ามีข่าวนี้ออกมาแต่เธอไม่ได้สนใจไม่นึกว่าเป็นมิยองเธอวางเอกสารลงเดินเข้าไปหามิยอง
"มิยอง..."
"อย่าทำนะกลัวแล้ว"
ยูริเข้าไปกอดมิยองเอาไว้อย่างอ่อนโยนกระซิบปลอบขวัญให้มิยองอย่างอ่อนโยน
"มิยองไม่ต้องกลัวไม่มีใครทำร้ายเธอได้อีกแล้ว"
"อย่านะ...กลัวแล้ว"
"มิยอง...ไม่เป็นอะไรแล้วนะไม่มีอะไรแล้วคนนั้นทำอะไรเธอไม่ได้อีกแล้วยูริดึงมิยองขึ้นมากอดเอาไว้มิยองสะอื้นและมอง
"มองหน้ายูลยูลไม่ใช่คนนั้น ยูลคือคนที่จะดูแลมิยองตลอดไปเองนะ อย่ากลัวนะ"
"ยูล...มิยองกลัว"
"ไม่เป็นไร...ใจเย็นๆนะไม่ต้องกลัวแล้วนะคะ"
"ยูลจะจูบมิยองนะไม่ต้องกลัว..." ยูริเริ่มอีกครั้งรู้สึกผิดเหมือนกันแต่เธออดใจไม่ได้อีกแล้ว
ยูริเริ่มจูบอีกครั้งมิยองรับจูบแม้จะตัวสั่นเพราะนึกถึงเรื่องในวันนั้นแต่สัมผัสที่อ่อนโยนไม่เหมือนกันมิยองหายตัวสั่นมองยูริที่เรื่อยลงมาที่หน้าอกคู่นั้นของเธอขบและเม้มเบาๆมิยองจิกเล็บลงไปที่หลังของยูริห้องน้ำกว้างพอกับห้องนอนกระเบื้องหินอ่อนสีสวยจากหินอาลาบาสเตอร์อย่างดีถูกปูเอาไว้ร่างของมิยองราบลงไปแล้ว
"อือออ" มิยองส่งเสียงออกมาตามธรรมชาติของร่ากายที่เป็นไปเอง
ยูริซุกหน้าลงไปที่เนินสวยของมิยองสำรวจกลีบดอกไม้สีสวยที่กำลังจะเบ่งบานน้ำหวานไหลออกมาตามความต้องการของร่างกายกลิ่นคาวอ่อนๆทำให้ยูริต้องรีบกวาดชิมน้ำหวานนั่นอย่างรวดเร็ว
"อาาา" มิยองส่งเสียงออกมาและพยายามถอยหนีสะโพกหนีแต่ถูกล๊อคเอาไว้
เธอดิ้นพล่านเมื่อยูริกวาดลิ้นรัวเร็วเหมือนลิ้นงูมิยองส่งเสียงออกมาสะโพกสวยไม่อยู่ติดพื้นเลยยูริตวัดลิ้นใส่เม็ดบัวของมิยอง
"อือ..." มิยองส่งเสียงออกมาสติล่องลอยไปแล้วตัวเกร็งไปหมดทิ้งมือลงข้างตัวหายใจหอบออกมา
ยูริดึงมิยองมานั่งพิงเธอไว้แยกขาขอทิฟฟานี่จากกันมือขวาลงไปสำรวจที่เนินสวย นิ้วมือเรียวกดเบาๆที่เม็ดบัวมิยองสะดุ้ง
"ยูล...ทำอะไร"
"ยูลจะทำให้มิยองมีความสุขยูลรักมิยองล่ะมิยองล่ะ"
"รัก..." มิยองพูดออกมา
"อ้ะ ! เจ็บ.." มิยองร้องออกมาสองมือพยายามจะดึงนิ้วสองนิ้วของยูริออกไปจากช่องทางรักของเธอ
"ไม่เป็นไรเด็กดีแป้บเดียวมดกัดเองนะ" ยูริกระซิบแลบลิ้นเลียใบหูของมิยองมือซ้ายขยำเบาๆที่หน้าอกสวย
"ดีขึ้นไหมคะมิยอง เด็กดี" มิยองพยักหน้า
นิ้วเคลื่อนเข้าไปช้าๆแผ่วเบาจนสุดทางก่อนจะเริ่มอย่างช้าๆเพื่อให้มิยองของเธอคุ้นเคยกับมันเสียก่อนความทรงจำเลวร้ายครั้งนั้นเธอจะจัดการให้มันหายไปเอง
"ดีขึ้นไหมมิยองชอบมั๊ยคะ"
"ยูล...มิยองอืออออ" มิยองยกเอวตามนิ้วของยูริ
เสียงครางแผ่วเบาดังลอดออกมาเบาๆพร่ำคำรักอยู่ข้างหูของทั้งคู่มิยองผวากายเข้ายูริ
"อือออยูล"
"เด็กดีของยูล..."
"อาาา"
ยูริจับคางของมิยองให้หันข้างก่อนที่เธอจะยิ่นหน้าไปจูบใช้ลิ้นของเธอกวาดความหอมหวานของรสจูบนิ้วยังทำงานเช่นเดิมมิยองร้องเสียงหลงเมื่อนิ้วกระแทกเข้ามาครั้งสุดท้ายเธอตัวสั่นถอนหายใจออกมาตัวอ่อนพิงยูริเอาไว้ช่องทางรักกระตุกตอดรัด
"เด็กดี" ยูริกระซิบเบาๆ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น